Huis Dujardin,
monument met een familiegeschiedenis.

In het begin van de 19e eeuw is de haven van Antwerpen uitgegroeid tot de belangrijkste van Europa.
De opbloei en de uitbreiding van de Scheldestad doet haar uit haar Middeleeuwse voegen barsten. De akkers en weilanden rond het oude centrum maken plaats voor nieuwe woonwijken.
De landerijen rond de Sint-Willibrorduskapel, ‘de groentetuin van Antwerpen’ worden bebouwd en er worden nieuwe straten getrokken. Het gebied groeit uit tot de ‘5e wijk’.
Het eerste huis in de buurt van de kapel wordt in 1839 gebouwd. Op de gevel schildert men de cijfers 5 en 1. Het is het eerste huis van de nieuwe 5e wijk en wordt later Huis Dujardin, Kerkstraat 32.
In 1860 wordt de 16e eeuwse stadsomwalling uit de periode van de Spaanse overheersing gesloopt en maakt ze plaats voor de leien of ‘den Boulevard’ zoals deze ring rond het oude stadscentrum nog steeds wordt genoemd door de Antwerpenaren.

In de Kerkstraat 32 volgen verschillende eigenaren en verbouwingen elkaar op tot de woning in de lente van 1905 gekocht wordt door Norbert Dujardin. Norbert is de erfgenaam van welvarende boeren met pachthoven en landerijen in Vlaanderen en Nederland. Met zijn echtgenote, notarisdochter Marie Melanie Van der Avoort en hun dochters, Josephine Charlotte, 21, en Antonia Thérèse, 15, nemen ze hun intrek in het herenhuis.
De zomermaanden brengen ze door in hun villa ‘Antverpia’ in Oostduinkerke, aan de Belgische kust.

De familie laat architecten en decorateurs plannen maken voor een grondige aanpassing van het huis in de Kerkstraat. In 1907 starten de werken met de aanbouw van een dienstwoning met de kamers voor het personeel.  Er wordt ook een wintertuin gecreëerd, grenzend aan het Louis XV-salon. Deze veranda met uitzicht op de grote tuin met fruitbomen wordt de favoriete zitkamer van de familie.
Het comfort in huis wordt aangepast aan de nieuwste ontwikkelingen met centrale verwarming en elektrische verlichting.
De decoratie van de ontvangstruimten gebeurt in een eclectische stijl met referenties naar de hele architectuurgeschiedenis. De ontvangstkamer en de ‘Groote Zaal’ worden gedecoreerd met een wandbekleding die herinnert aan het goudleerbehang uit de 16e eeuw. De deuren van de feestruimte worden beschilderd met planten en bloemen en het plafond met de symbolen van de astrologische dierenriem. De indrukwekkende schouwmantel wordt voorzien van een bas-reliëf met het monogram van de familie Dujardin-Van der Avoort.
Geïnspireerd door de archeologische expedities in Egypte op het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw wordt er een ‘Egyptische kamer’ ingericht. Vermoedelijk was Norbert lid van een vrijmetselaarsloge. Het genootschap kwam allicht samen in de Egyptische kamer. Er zijn vijf stoelen bewaard, geschilderd in de kleuren en motieven van de kamer. Eén van de stoelen draagt de initialen Van Norbert Dujardin. 
Norbert is een bibliofiel die een antiquariaat uitbaat op de De Keyserlei. Voor zijn verzameling met oude boeken bouwt hij in het huis een bibliotheek.

10 jaar na de aankoop van het huis, op 31 mei 1915, overlijdt Norbert Dujardin op 58-jarige leeftijd.
Zijn as wordt uitgestrooid in de Duitse stad Mainz.
Marie Melanie en haar dochters blijven hun hele leven in het huis wonen. Later samen met Josephine’ s echtgenoot en hun zoon Bruno.
Ondanks de inkomsten van hun vastgoedpatrimonium leven ze zeer zuinig. Het comfort in huis wordt in de loop van de jaren niet of amper aangepast.

Bruno, rechter bij de Rechtbank van Koophandel in Antwerpen, blijft kinderloos en verblijft in de Kerkstraat 32 samen met zijn 35 katten. De huurders van de vele huizen die Bruno erfde, worden maandelijks voor de betaling van de huur in de voorkamer ontvangen. De rest van het huis krijgt niemand te zien. De katten palmen het hele huis en de tuin in. De oude auto die in de tuin staat, doet dienst als kattenverblijf.
De tijd en het gebrek aan onderhoud laten langzaam hun sporen na; de elektrische verlichting in de ‘Groote Zaal’ begeeft het, het zinken dak wordt lek. Bruno huwt in 1999 met de dochter van de notaris die zijn patrimonium aan vastgoed beheert. Hij overlijdt, als zwaar diabetespatiënt, 14 dagen later.

Zijn weduwe installeert haar bureau in de wintertuin, om er de administratie van het geërfde vastgoed te beheren. Stapels papier vullen de kamer. Boven de deur hangt een bordje met de tekst ‘Orde kost moeite, wanorde kost geld’. Ze blijft in haar ouderlijk huis aan de andere kant van de stad wonen maar elke donderdag komt ze in de Kerkstraat werken en overnachten.
In 2003 laat een vastgoedontwikkelaar zijn oog vallen op het huis. Plan is om er na de afbraak een groot wooncomplex te bouwen. Toevallig contacteren wij de weduwe van Bruno net op het moment dat zij beslist om in te gaan op het aanbod.
Wanneer de voordeur tijdens ons eerste bezoek opengaat, lijken we terechtgekomen in een ander tijdvak. Sinds 1907 is alles ongewijzigd gebleven.

Gesteund door onze ouders, die al eerder oude panden restaureerden, beslissen we om Huis Dujardin te kopen en het pand opnieuw tot leven te brengen. Met respect voor haar geschiedenis. En in tegenstelling tot haar vorige bewoners willen we er een gastvrij huis van maken dat openstaat voor iedereen die de liefde voor authentieke historische huizen met ons deelt.

Welkom in Huis Dujardin.